7 თვის წინ თემის რქაწითელი გავსინჯე, ფურცელზე ჩავინიშნე მახასიათებლები და კედელზე მივაჭიკარტე ყოველი შემთხვევისათვის, რა იცი რა ხდება, ყველაფერი უნდა გქონდეს სახლში კედელზე მიკრული.
ღVino Underground არის ყველაზე კარგი ადგილი ღვინის მოყვარულთათვის
მოკლე ტექსტი ზარმაცებსთვის:
Vino Underground არის ყველაზე მაგარი ადგილი საქართველოში, სადაც შეგიძლიათ დააგემოვნო საუკეთესო ქართული ღვინოები, სხვადასხვა დეტალებით მიიღო მაქსიმალური სიამოვნება და ამ მიღებული სიამოვნებით გაიხანგრძლივოთ ცხოვრებით ტკბობა.
დეტალები და რუკა, თუ სად შენდება სასტუმრო ვაკის პარკში
იმ ნაკვეთის საკადასტრო კოდი, სადაც სასტუმროს აშენებენ არის ეს: 01.14.10.002.006
ნაკვეთის გასხვისება-გამოსხვისების დეტალები შეგიძლიათ მოძებნოთ ამ კოდით ამ ლინკზე.
მანდ ნახავთ ორგანიზაციებს, რომელთა დეტალებსაც მოძებნით იურიდიულ პირთა რეესტრში.
ბევრი ვიწვალე, ვნახე საკადასტრო რუკა, UTM ფორმატის კოორდინატებით ეგ ადგილი ვიპოვნე იმავე ფორმატის რუკაზე, მერე კიდევ ვიქექიალე ცოტა და მივიღე ზუსტად ის ადგილი, სადაც სასტუმროს აშენებას აპირებენ (მასშტაბი და კოორდინატები დაცულია აბსოლუტური სიზუსტით):
ჩემს მოსაზრებას რაც შეეხება:
არ მინდა ქალაქის ცენტრალურ, ყველაზე პოპულარულ და საყვარელ პარკში მხოლოდ ფულის საშოვნელად ააშენოს იდიოტობა სასტუმრო და თანაც იმიტომ, რომ ვიღაცის ნათესავია.
ობჩურას სამი დეგუსტაცია
ჰაა-ჰაა, ორი კვირა იქნება გასული, რაც მეგობარმა თაბახზე ამობეჭდილი ღვინის ეტიკეტი მაჩვენა და დააყოლა – ნახე, საუკეთესო ცოლიკოური გამოვიდა ბაზარზე და გასინჯე, ჟანრის ეტალონია ნამდვილადო. საუბარია იმერელი მევენახე გლეხის, ღვალაძის მიერ დაყენებულ ცოლიკოურზე. ღვინო ტრადიციული ქართული მეთოდითაა დაყენებული სოფელ ობჩაში მოყვანილი ყურძნიდან.
ფოტო ჩემი არ არის (ობჩური არის როგორც მხოლოდ ”ცოლიკოური”, ასევე ”ცოლიკოური / ციცქა”)
პარასკევ საღამოს, სამსახურიდან ვინოთეკაში გავაირე და ახალშემოდებული ობჩური ცოლიკოური თაროდანვე მოვხსენი. Continue reading
თარგმანი ღვინიდან – ახალი კატეგორია
ეს ერთი შეხედვით პოეტური და პეროიანი სათაური სულაც არაა პეროიანი და პოეტური. ”თარგმანი ღვინიდან” ჩემი ბლოგის ახალი კატეგორიაა, სადაც ჩემი წვეტიანი აზრები დაფიქსირდება ღვინოსთან დაკავშირებით.
ღვინოსთან კი ნამდვილად მაქვს შეხება: ჩემი მეზობელი აყენებს სოფელში საკუთარ ღვინოს და მიყვება-ხოლმე ამ სასმლის შესახებ. მისი თქმით, ნაღდ, სუფთა წვენს აყენებს. ერთხელ გავსინჯე კიდეც, ახალ წელს დამპატიჟა თავისთან და მაგრად დავთვერით, სულ განსხვავებულები ვსვით. ახლა ერთ დალევაზე 200-250 ლიტრის დალევა შემიძლია შეუსვენებლად. განსაკუთრებით მიყვარს სამშობლოსა და ”ჩვენი ტკკბილი მოგონებების” სადღეგრძელო, ასევე ”კეთილი თვალების” და ”ამვლელ ჩამვლელისსასაც” ხშირად ვსვამ-ხოლმე.
ჩემთვის ღვინო ადათ-წესებსა და ქართულ ტრადიცას ნიშნავს, წარმოუდგენელია მისი ევროპელი პიდარასტივით წრუპვა ჭიქიდან. ჩემი აზრით, ევროპელებს ცოტა ღვინო აქვთ და იმიტომ წრუპავენ ცოტას. თან ძვირი ღირს იქ.
ასე რომ, მეც თქვენნაირი ვარ, იკითხეთ-ხოლმე ჩემი პოსტები ღვინის შესახებ.
ღია წერილი ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის თვითმმართველობას
პირველ რიგში იმათ მივამრთავ, ვინც თვთმმართველობაშია, ბეცია და ვერ ხვდება რომ პროტესტი უდნა გამოთქვას და წამოვიდეს: მაგარი ბანძები ხართ.
მეორე რიგში მივმართავ იმათ, ვინც იმიტომ არ წამოვიდა რომ “ცდილობს რამე შეცვალოს უკეთესობისკენ”: არ ჩანხართ, ალბათ არც არსებობთ.
მესამე რიგში მივმართავ “თვითმმართველობის ბიჭებს”, რომლებსაც ისეთი IQ აქვთ რომ უბნის ძველბიჭობიდან ამ ასაკშიც ვერ გამოვიდნენ: რო მოკვდებით თაფლში ჩაგდებს ერი და ყლეების მუზეუმს მიგყიდიან ეგზემპლარებად.
განა მართლა, თვითმმართველობიდან რომ წახვალთ ყველა ისედაც ყლეზე დაგიკიდებთ და აღარავის ეხსომებით თაფლში ჩასადებად.
მელაპარაკება რადიო თავისუფლება (პრაღიდან)
ბოლო 2-3 კვირაა რადიო თავისუფლებაზე შევჯექი, დილისა და ღამის გადაცემებს აღარ ვმაზავ ♥ ადრეც კი ვუსმენდი-ხოლმე, მაგრამ მხოლოდ სოფელში ყოფნისას.
ხოდა, სანამ 4 წელი არ გავა და გასხვისებულ ანძას არ “დააბრუნებენ” Y*ეზე ვიკიდებ:
- ტრ**შიპერო ჟურნალისტებს;
- ინფორმაციას ჟურნალისტისგან, რომ რომელიღაც სირმა ფეისბუქი გამოიყენა და სოციალური ქსელები მოდაშია;
- ინფორმაციას, რომ მალე ვირუსით მთლიანი საქართველო ამოწყდება;
- ახალ ამბავს გრიპით გარდაცვლილი ადამიანის შესახებ, სადღაც მომხდარი ავარიის შესახებ რომლის დროსაც მძღოლი ადგილზე მოკვდა. + ინტერვიუს მკვდარი მძღოლის მეზობლებთან: “ისეთი კარგი ბიჭი იყო, მისგან ცუდი არავის ახსოვს, ნეტა რა მოუვიდა”;
- პრეზიდენტის უპრაგონო გამოსვლებს;
- სახელმწიფო მოხელეებთან ისეთ ინტერვიუებს (ანუ ჩინოსნის ყველა ინტერვიუს), სადაც ზოგად თემებზე საუბრობენ და სიტყვებით გვიხაზავენ, რომ საქართველოს დიდი პოტენციალი აქვს და რომ სახელმწიფოს განვითარება მნიშვნელოვანია სახელმწიფოს განვითარებისთვის. ქართველმა სპორტსმენმა რომ მსოფლიო ჩემპიონატი მოიგოს, მომზადებულ 5 წუთიან სიუჟეტში 3 წუთს სპორტის მინისტრს დაუთმობენ, 2 წუთს პრეზიდენტს, მთავარ გმირს კი – დაიკიდებენ.
- ბათუმის ივენთებს;
- დოის, სოფოს, ნინოს, ნიკას, თამრიკოს…
- ფაქტების არასაინტერესო (და ხშირად მცდარ) მხარეებს. მაგალითად, ინგლისის არეულობის დროს ტელევიზიის მთავარი საინფორმაციო ტონი იყო: ლონდონის ქუჩებში 16000 პოლიციელია მობილიზებული, დაღუპულია x და დაკავებულია y ადამიანი. გამოიყვანს თუ არა პრემიერმინისტრი ხალხის წინააღმდეგ საჯარისო საბრძოლო დანაყოფებს??!!!!!! (პათოსი: აესე არბევენ დემოკრატიულ ინგლისში ხალხს, დედას უტ&*$^%ნ! ).
რადიო თავისუფლებაში კი ეს ამბები ობიექტურად, მშვიდად, გაუმძაფრებლად და ანალიტიკური, საღი მსჯელობით შუქდებოდა.
პანიკა, ოღონდ არამართებული
მიკვირს ამ ხალხის, რაღაც სისულელეებს რომ იძახის ყველა და ერთ ამბავშია. ძალიან ბევრს ტრაკში აქვს თავი შეყოფილი და იქიდან უყურებს მოვლენების განვითარებას, და თავის აზრსაც გამთქვამს. რათქმაუნდა, ეს აზრი ინფორმაციის სიმცირის გამო მცარია.
ასე ნუ მოვიქცევით
ყველაზე დიდი უბედურება ის ხალხია, ვინც რელიგიაზე ბევრს საუბრობს და ვიწრო გაგებით პატრიოტია, “როგორ შეიძლება სხვა რელიგიის ხალხი არსებობდეს” – კატეგორია. ძირითადად, ესენი არიან: შვილის 45 წლამდე ძუძუს მაწოვებელი დედები, თავად 45 წლამდე დედის ძუძუზე მიკერებულები და შ.პ.ს. “ღიპი +”-ის თანამშრომელი მამაკაცები. ასეთი ადამიანები დახტუნავენ ყველაზე ხშირად “ეროვნულ” აქციებზე, დააქვთ ხატები წინ და უკან, ხმამაღლა მოუწოდებენ ხალხს. შესაბამისად, ხშირად სწორედ ამ კატეგორიის ხალხი ხვდება ჟურნალისტების მეირ მომზადებულ სიუჟეტებში. ბუნებრივია, როცა გაიგებ ფრაზას “რა საჭიროა სხვანაირი ხალხი”, პროტესტის გრძნობა გაგიჩნდება და მხარს დაუჭერ სწორედ იმ “სხვანაირებს”. ამ შთაბეჭდილებას ხელს უწყობს რადიკალი და უინტელექტო სამღვდელოება, რომელიც თავისი ხუშტურებით განაგებს საქმიანობას და მოძღვრავს ხალხს. Continue reading
ორი თბილისური კაფეს ისტორია
საქართველოში მომსახურების სფერო და გასტრონომიული კულტურა რომ ნულს ქვემოთაა, სხვებიც გამოთქვამენ წუხილს და ამაზე ზოგად საუბარს არც ვაპირებდი, არც მომავალში ვაპირებ – ორ კონკრეტულ ამბავს მოგიყვებით.
რესტორნებში და “ზავიძენიებში” რომ ძაღლი პატრონს ვერ სცნობს, ესეც იცით. კერძებს, ღვინოსა და ატმოსფეროს თითქმის არცერთი კვების ობიექტი არ აქცევს ყურადღებას. ან უნდათ, მაგრამ არ იციან – როგორ მაიქციონ.
ამიტომ, ყოველთვის გაფაციცებული ვეძებ ადგილს, სადაც წყნარ გარემოში მეგობართან ერთად მშვიდად დაჯდომა და გემრიელად სადილობა შემეძლება.
ბოლო დროს ორი ადგილი მქონდა დასატესტად შეგულებული: კაფე გუდიაშვილის მოედანზე და მეორე კაფე ილიაუნის მოპირდაპირე მხარეს, ჭავჭავაძეზე.
ორნი შევედით გუდიაშვილის მოედანის კაფეში და ამოვირჩიეთ საკაიფო ადგილი – 4 კაციანი მაგიდა. უცებ მიმტანი გამოენთო: Continue reading
უნიათო “ამირანი” & “რუსთაველი”
2008 წლის აგვისტოს შემდეგ ყველას კარგად გვახსოვს ქართული კონოთეატრების (ამირანი და რუსთაველი) დაპირება გულზე მჯიღების რტყმით: რუსულად გახმოვანებულ ფილმებს მისდღემჩი აღარ გავუშვებთო. ყველა ფილმის ქართულად თარგმნა გადაწყვიტეს! (თუ არადა ორიგინალ ენაზე მაინც უნდა ეჩვენებინათ).
დღეს რომელ ფილმზეც არ უნდა შეხვიდეთ, რუსულადაა ყველაფერი ნათარგმნი.
რატომ?! ხომ დაგვპირდნენ? 😦
ის თაობა, რომელიც დღეს კინოთეატრში დადის – ინგლისურს უფრო უკეთ ფლობს, ვიდრე რუსულს. შესაბამისად გამოირიცხა აზრი – “ხალხმა რუსული უკეთ იცის, ვიდრე ინგლისური”.
რატომ გვაყრით თვალში ნაცარს, მაჩვები ვართ? 😦
რუსულად ფილმს ხო allmovies.ge-ზეც ვნახავთ, საზასაოდ კიდე – უკეთესი ადგილებიც არსებობს.
როცა ხალხს ასე საჯაროდ და საზეიმოდ რამეს დაპირდები, უდნა შეასრულო, თუ უტრაკო არ ხარ!
გადაიხადე ცოტათი მეტი და იყიდე ფილმის ორიგინალი ვერსია, რატომ ჟოშკობთ?!!
აი ასე, ბატონო ჯემალ!
komisia 