ღია წერილი ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის თვითმმართველობას

პირველ რიგში იმათ მივამრთავ, ვინც თვთმმართველობაშია, ბეცია და ვერ ხვდება რომ პროტესტი უდნა გამოთქვას და წამოვიდეს: მაგარი ბანძები ხართ.

მეორე რიგში მივმართავ იმათ, ვინც იმიტომ არ წამოვიდა რომ “ცდილობს რამე შეცვალოს უკეთესობისკენ”: არ ჩანხართ, ალბათ არც არსებობთ.

მესამე რიგში მივმართავ “თვითმმართველობის ბიჭებს”, რომლებსაც ისეთი IQ აქვთ რომ უბნის ძველბიჭობიდან ამ ასაკშიც ვერ გამოვიდნენ: რო მოკვდებით თაფლში ჩაგდებს ერი და ყლეების მუზეუმს მიგყიდიან ეგზემპლარებად.

განა მართლა, თვითმმართველობიდან რომ წახვალთ ყველა ისედაც ყლეზე დაგიკიდებთ და აღარავის ეხსომებით თაფლში ჩასადებად.

ბარემ ესეც.

მელაპარაკება რადიო თავისუფლება (პრაღიდან)

ბოლო 2-3 კვირაა რადიო თავისუფლებაზე შევჯექი, დილისა და ღამის გადაცემებს აღარ ვმაზავ ♥ ადრეც კი ვუსმენდი-ხოლმე, მაგრამ მხოლოდ სოფელში ყოფნისას.
ხოდა, სანამ 4 წელი არ გავა და გასხვისებულ ანძას არ “დააბრუნებენ” Y*ეზე ვიკიდებ:

• ტრ**შიპერო ჟურნალისტებს;
• ინფორმაციას ჟურნალისტისგან, რომ რომელიღაც სირმა ფეისბუქი გამოიყენა და სოციალური ქსელები მოდაშია;
• ინფორმაციას, რომ მალე ვირუსით მთლიანი საქართველო ამოწყდება;
• ახალ ამბავს გრიპით გარდაცვლილი ადამიანის შესახებ, სადღაც მომხდარი ავარიის შესახებ რომლის დროსაც მძღოლი ადგილზე მოკვდა. + ინტერვიუს მკვდარი მძღოლის მეზობლებთან: “ისეთი კარგი ბიჭი იყო, მისგან ცუდი არავის ახსოვს, ნეტა რა მოუვიდა”;
• პრეზიდენტის უპრაგონო გამოსვლებს;
• სახელმწიფო მოხელეებთან ისეთ ინტერვიუებს (ანუ ჩინოსნის ყველა ინტერვიუს), სადაც ზოგად თემებზე საუბრობენ და სიტყვებით გვიხაზავენ, რომ საქართველოს დიდი პოტენციალი აქვს და რომ სახელმწიფოს განვითარება მნიშვნელოვანია სახელმწიფოს განვითარებისთვის. ქართველმა სპორტსმენმა რომ მსოფლიო ჩემპიონატი მოიგოს, მომზადებულ 5 წუთიან სიუჟეტში 3 წუთს სპორტის მინისტრს დაუთმობენ, 2 წუთს პრეზიდენტს, მთავარ გმირს კი – დაიკიდებენ.
• ბათუმის ივენთებს;
• დოის, სოფოს, ნინოს, ნიკას, თამრიკოს…
• ფაქტების არასაინტერესო (და ხშირად მცდარ) მხარეებს. მაგალითად, ინგლისის არეულობის დროს ტელევიზიის მთავარი საინფორმაციო ტონი იყო: ლონდონის ქუჩებში 16000 პოლიციელია მობილიზებული, დაღუპულია x და დაკავებულია y ადამიანი. გამოიყვანს თუ არა პრემიერმინისტრი ხალხის წინააღმდეგ საჯარისო საბრძოლო დანაყოფებს??!!!!!! (პათოსი: აესე არბევენ დემოკრატიულ ინგლისში ხალხს, დედას უტ&*$^%ნ! ).
  რადიო თავისუფლებაში კი ეს ამბები ობიექტურად, მშვიდად, გაუმძაფრებლად და ანალიტიკური, საღი მსჯელობით შუქდებოდა.

პანიკა, ოღონდ არამართებული

მიკვირს ამ ხალხის, რაღაც სისულელეებს რომ იძახის ყველა და ერთ ამბავშია. ძალიან ბევრს ტრაკში აქვს თავი შეყოფილი და იქიდან უყურებს მოვლენების განვითარებას, და თავის აზრსაც გამთქვამს. რათქმაუნდა, ეს აზრი ინფორმაციის სიმცირის გამო მცარია.

ასე ნუ მოვიქცევით

ყველაზე დიდი უბედურება ის ხალხია, ვინც რელიგიაზე ბევრს საუბრობს და ვიწრო გაგებით პატრიოტია, “როგორ შეიძლება სხვა რელიგიის ხალხი არსებობდეს” – კატეგორია. ძირითადად, ესენი არიან: შვილის 45 წლამდე ძუძუს მაწოვებელი დედები, თავად 45 წლამდე დედის ძუძუზე მიკერებულები და შ.პ.ს. “ღიპი +”-ის თანამშრომელი მამაკაცები. ასეთი ადამიანები დახტუნავენ ყველაზე ხშირად “ეროვნულ” აქციებზე, დააქვთ ხატები წინ და უკან, ხმამაღლა მოუწოდებენ ხალხს. შესაბამისად,  ხშირად სწორედ ამ კატეგორიის ხალხი ხვდება ჟურნალისტების მეირ მომზადებულ სიუჟეტებში. ბუნებრივია, როცა გაიგებ ფრაზას “რა საჭიროა სხვანაირი ხალხი”, პროტესტის გრძნობა გაგიჩნდება და მხარს დაუჭერ სწორედ იმ “სხვანაირებს”. ამ შთაბეჭდილებას ხელს უწყობს რადიკალი და უინტელექტო სამღვდელოება, რომელიც თავისი ხუშტურებით განაგებს საქმიანობას და მოძღვრავს ხალხს.