ორი თბილისური კაფეს ისტორია

საქართველოში მომსახურების სფერო და გასტრონომიული კულტურა რომ ნულს ქვემოთაა, სხვებიც გამოთქვამენ წუხილს და ამაზე ზოგად საუბარს არც ვაპირებდი, არც მომავალში ვაპირებ – ორ კონკრეტულ ამბავს მოგიყვებით.

რესტორნებში და “ზავიძენიებში” რომ ძაღლი პატრონს ვერ სცნობს, ესეც იცით. კერძებს, ღვინოსა და ატმოსფეროს თითქმის არცერთი კვების ობიექტი არ აქცევს ყურადღებას. ან უნდათ, მაგრამ არ იციან – როგორ მაიქციონ.

ამიტომ, ყოველთვის გაფაციცებული ვეძებ ადგილს, სადაც წყნარ გარემოში მეგობართან ერთად მშვიდად დაჯდომა და გემრიელად სადილობა შემეძლება.

ბოლო დროს ორი ადგილი მქონდა დასატესტად შეგულებული: კაფე გუდიაშვილის მოედანზე და მეორე კაფე ილიაუნის მოპირდაპირე მხარეს, ჭავჭავაძეზე.

ორნი შევედით გუდიაშვილის მოედანის კაფეში და ამოვირჩიეთ საკაიფო ადგილი – 4 კაციანი მაგიდა. უცებ მიმტანი გამოენთო:

-იცით, დაკავებულია ეგ მაგიდა!..

-მმ, კარგი. – მოვათვალიერეთ სხვა მაგიდები, რომლებიც ასევე “დაჯავშნული” აღმოჩნდა, ჩვენთვის თავისუფალი იყო მხოლოდ ორკაციანი მოცუცქნული მაგიდა. მოვიშალეთ ნერვებზე და წამოსვლას ვაპირებდით, მიმტანი:

-დაეტევით მანდაც.

-სად დავეტევით, აქ ორი თეფშიც კი არ დაეტევა პურთან ერთად.

-აა, ჭამას აპირებთ? მაშინ დასხედით აქეთ, არ მოვლენ ჯერ…

– (წადი თქვენი კრიჟანი დედაც) – გავიფიქრეთ და გამოვედით.

კარგად ვიცი ეგ ფანდი, როცა სტუმრის გადახდისუნარიანობაში და რაოდენობაში ეჭვი ეპარებთ, ტყუილით ცდილობენ არ დააკავებინონ კარგი ადგილები. თუსაიდშიც გამოვიჭირე პერსონალი მაგაზე, ოთხი საათი ვისხედით ცარიელი “დაჯავშნული მაგიდის” გვერდით ორი ახალგაზრდა, მხოლოდ იმიტომ, რომ იერით სკოლის მოსწავლეებს ვგავდით. შესვლა-გასვლისასაც დაცვა უღებდა კარს თითქმის ყველას, ჩვენ კი – არა.  მაწაკებო, თქვენი დედაც! რადგან წვერგაპარსული პატარა ბიჭს ვგავარ, არ უნდა მომაქციოთ ყურადღება? მერე ნაცნობთან გადავამოწმე, ემგრუპში მუშაობდა და არ იყო ის მაგიდა დაჯავშნული იმ დღეს, ტყუილად არ დაგვსვეს ორი ადამიანი 6 კაციან მაგიდაზე, რომელიც ისედაც ცარიელი იყო.

რაც შეეხება მეორე შეგულებულ ადგილს, ილიაუნის მოპირდაპირედ განთავსებულ კაფეს, ფეისბუქში აღმოვაჩინე, ადამიანის პროფილით არიან დარეგისტრირებულები 😀 ხოოდამ, შევაჭერი სურათებში – იქნებ მენიუ მაინც ეგდოთ-მეტქი. ვთხოვე და დამპირდნენ, დავდებთ მენიუსო, სამი დღის განმავლობაში სამჯერ  შევახსენე და ბოლოს დაძლიეს სიზარმაცეს:

დაახლოებით იგივე სიტუაციაა ავტობაზრობაზე:

-რა მანქანები გაქვთ?

-გვაქვს თეთრიც და წითელი მანქანებიც.

– კერძოდ? ფირმა ან გამოშვების წელი?

– აა, ახლა ვკითხე მენეჯერს და ჯიპიაო მითხრა.

არადა როგორ მქონდა იმედი, რომ ამ ლამაზ კაფეში ღიპი და ყანწი არ მეფობდა 😦

ბოლოს ვუთხარი დაგარეპორტებთ-მეთქი რგორც ადამიანის პროფილს და მგონი ვერ მიმიხვდნენ, რეპორტი პოსტში იგულისხმეს მგონი 😀